Najveća prijetnja Crnoj Gori je nedostatak (nepostojanje?) istinske građanske opcije koja je sposobna i spremna da iskreno strateški promišlja kolektivni interes. Za sada, i na žalost, takvih opcija nema na našem političkom i društvenom horizontu. Ipak, kao što znamo, nada umire posljednja.
Piše: dr Srđa PAVLOVIĆ
U drugi krug predsjedničkih izbora u Crnoj Gori dva kandidata ulaze s teškim legatom manipulacije, ekonomske neodgovornosti, populizma i reciklaže starih neispunjenih obećanja. Imajući ovo u vidu, inicijalna apstinencija značajnog broja glasača je potpuno razumljiva.
Glasačima se nudi kvazi-građanska opcija Evropa sad, čija reformatorska sposobnost je veoma upitna, a čija snaga vršenja vlasti u značajnoj mjeri zavisi od dobre volje i zadovoljenja apetita kleronacionalističkog Demokratskog fronta. Ovaj politički izraz koristi opšte nedovoljno poznavanje suštine građanskog koncepta, pa svoje politizovano i nemušto “g” od građanskog predstavljaju kao spasonosnu ponudu.
Vrijedi se podsjetiti i na činjenicu da se ta ponuda oslanja na ekonomski neodrživu formulu.
Nudi se i još jedno (posljednje u nizu?) spašavanja Crne Gore i obećava se da će budući, reformisani i podmlađeni DPS biti pristojniji i voditi više računa o strateškim interesima građana i države, a manje o partijskom rejtingu i partijskim apetitima.
Građani se pozivaju da zaborave i još jedanput oproste dosadašnju partijsku nebrigu o temeljnim pitanjima koja danas duboko dijele Crnu Goru.
Obje ponude su, u suštini, dizajnirane da zavaraju građane u nadi da stare partitokratske prevare i sladunjava kvazi-građanska varanja političkih junoša ipak nijesu prepunile ,,mješinu grijeha” i trajno deprimirale značajan dio biračkog tijela. Uskoro će se vidjeti da li su ovakve nade utemeljene.
Apstinencija je, između ostalog, i znak da su mnogi raniji ,,sigurni glasovi” gurnuti u tačku očajanja, jer su decenijama plaćali cijenu neispunjenih izbornih obećanja i nezavršenih poslova građenja države i njenih institucija.
Oni su očajni i zato što se njima ne nudi iskrena istinska građanska opcija koja bi mogla povratiti njihovo izgubljeno povjerenje.
Nijesu glasali i zato što su se davno (a pogotovo tokom protekle tri godine) uvjerili da konstruktivna i dobronamjerna kritika nije nikada bila dobrodošla kod okoštalih partitokratskih struktura, niti kod mladih političkih lavova (hijena?) koji su opijeni narativnim nektarom sopstvenih “dostignuća”.
Najveća prijetnja Crnoj Gori je nedostatak (nepostojanje?) istinske građanske opcije koja je sposobna i spremna da iskreno strateški promišlja kolektivni interes. Za sada, i na žalost, takvih opcija nema na načem političkom i društvenom horizontu.
Ipak, kao što znamo, nada umire posljednja. Moje nadanje nije ,,zakopato” već postoji kao želja da se začepi politički nos posljednji put, objedine se prosuti i raspršeni glasovi i pokuša se u drugom krugu zaustaviti ovaj slobodni pad u ,,srpski svet”.
Ako se u tome uspije, izbornom pobjedniku i njegovim političkim saveznicima se ne smije dozvoliti, niti oprostiti ni jedan pogrešan korak. Mora se insistirati na apsolutnoj političkoj i ličnoj odgovornosti za učinjeno, i za neučinjeno. Istovremeno se mora započeti konstituisanje pravog građanskog političkog izraza u Crnoj Gori.
