Jasna Samic tisse une intrigue qui envoûte le lecteur, le faisant voyager de Moscou à Paris, de Samarcande à Istanbul, à travers les destins de personnages inoubliables. Cette saga, à la fois intime et universelle, est un chef-d’œuvre littéraire.
Na momente se knjiga doima kao pravi triler. O tome u stvari neka zaključi čitalac kome preporučujem svakako ovaj roman, u kojem će prepoznati i Balkan i uopšte aktuelnost u svijetu.
Ključna namjera knjiga Jasne Šamić "Mit o Bogumilima" je da demaskira revizionističku politiku onih koji poništavaju autonomiju bosanske crkve, ili koji smatraju da je vjerska razlika između bosanskih krstjana i katoličke i pravoslavne crkve minorna.
Mnogi kritičari bogumilstva tvrdili su da Bosanska crkva nema nikakve veze s ovim prilično dualističkim učenjem, nego da je riječ o ranom hrišćanstvu, da na bosanskim stećcima nema nikakve originalnosti, a još manje odjeka dualizma ili prisustva bogumilskih elemenata. Senadin Musabegović, kako sam već napomenula, tražio je i nalazio brojne razlike između ikonagrafije hrišćanskog srednjovjekovlja, na djelima velikih evropskih slikara, i srednjovjekovlja prikazanog na bosanskim stećcima.
Mario Mikulić očito je bio zaljubljen u svoja lica i u svoju ulicu. Svojom je kičicom ovjekovječio mnoge ljude, najviše Sarajlije, ali i Tita, potom razne pisce, kao što je Ivo Andrić, ili Josip Osti, zatim i druge slikare, posebno Ismeta Mujeznovića, a i one poznate ili nepoznate koje je proslavio na platnima, pa je tako portretirao i mene kad sam bila mlada.
Ali kako nazvati to što čini danas Izrael nad civilima Gaze? Teror? Kršenje ljudskih prava, zločin protiv čovječnosti? Na Zapadu niko neće, i ne smije to tako imenovati. To se naziva odbrana; francuski advokati i francuski mediji tako nazivaju rat koji vodi Natanyahu, za Zapad to nisu ljudi koji ginu, to nisu djeca, to su samo kolateralne žrtve.
Divljaštvo je svakako ubijati žene i djecu, kao i sve nevine civile, ma odakle da dolaze, ali i krvnički se svetiti i vojnicima neprijateljske vojske. Ipak se mora ponoviti da je blasfemija to što za djecu iz Gaze eoipso tvrdi i za što ih optužuje francuski filozof. Jadna djeca koja nažalost prisustvuju umiranju više nego životu danas, ali ipak ne znaju ni šta je smrt, a kamoli pravi život.
Ovo je zbirka političkih eseja o spomenutom sukobu koji je autorica pratila s perom u ruci skoro tri mjeseca; sukobu koji je daleko od tog da mu se u ovom času može sagledati kraj. Istovremeno je to svjedočanstvo i o zapadnim medijima i uopšte o Zapadu koji je u Gazi pogazio univerzalne vrijednosti koje je sam proklamirao.
Bez obzira na to koju kulutru ili traumu pisac migrant reprezentira u tekstu, ne možemo isključiti činjenicu da književnost dijaspore jeste bosanskohecegovačka, da na nju grčevito referira, ali i da je ona u isto vrijeme i književnost nove kulture, nastala in-between, kao i identitet pisaca, zbir razlika – reprezentira (ne)pripadanje u dva kulturna konteksta, ali na njih i referira
