Turistička egzotičnost nekadašnje Jugoslavije ima i svoju pozitivnu, emancipatorsku ideološku stranu – kako za domaće, jugonostalgične turiste, tako i za strance. Slobodnom „post-Jugoslovenu“ – razvijenom u jednoj od politički nevažnih država-naslednica, zavisnom od diktata svetskih centara moć, ekonomski zaostalom i stigmatizovanom od strane nedavnih ratova i novih balkanističkih stereotipa – idealizovane slike i epopeje hrabrih partizana, državnika svetskog glasa Tita, socijalno pravedne i multikulturno uređene federacije najbliža su ostvarena utopija, koje se rado seća.
Razumljivo je što Šapić mrzi antifašizam. To je čovek koji obožava da se fotografiše sa Veselinom Šljivančaninom, uzdiže u zvezde Ratka Mladića, a jedan od glavnih saradnika mu je Svetozar Andrić, osnivač konc-logora Sušica kod Vlasenice kroz koji je prošlo više od 8.000 zatvorenika, a ubijeno je preko 1.600.
Ljubav, poštovanje i zahvalnost srozati na kult, sramno je. Čovjek je slijedio svoju zvijezdu, izborio ideale. Šta će mu kult – odličje bogova?
Travnik danas predstavlja turistički biser Bosne i Hercegovine i nezaobilaznu destinaciju za domaće i strane turiste. Četrdesetak kilometara dalje nalazi se grad Bugojno s nevjerovatnim turističkim potencijalom i nasljeđem koje je, nažalost, prepušteno zubu vremena.
Zajedno s njim umrlo je i jedno vrijeme. Vrijeme čovjeka i ljudskosti.
Muslimani, Srbi i Hrvati ne dozvolite da vam dolaze iz vana, ne iz inostranstva, nego iz naših krajeva, bilo iz Zagreba, bilo iz Beograda, da vam razbijaju ovakvo jedinstvo”, riječi su Josipa Broza Tita.
A onda se na Titovu legendarnu poruku iz filma - Prozor mora pasti! - nadovezala ovih dana ona: Kuća cvijeća mora pasti!, budući da je privremeni gradonačelnik Beograda odlučio - ako dobije izbore - odmah izbaciti Broza iz njegova mauzoleja, jer da je Tito bio „veliki zlikovac srpske istorije“, da je nedopustivo da počiva na elitnom Dedinju, unatoč „svom zlu koje je naneo srpskom narodu, ubijajući ga u Prvom svjetskom ratu, a onda preko 35 godina zatirući mu seme na svaki mogući način, nacionalno, politički, sociološki, kulturološki“.
Kapitalistički poredak donio je prosperitet i blagostanje manjini, pa ne iznenađuje da jugonostalgija i dalje postoji. Ogleda se u čežnji za socijalizmom, socijalnom sigurnošću i jedinstvenim nacionalnim identitetom.
