Postoji u Podgorici rijeka Morača, spomenik prirode. Ima u Beogradu spomenik Pobjedniku, koji gleda kako se spajaju dvije velike rijeke. U Valenciji postoji Mestalla, stadion, hram, koji je spomenik sam za sebe. U srcu Madrida spomenik nalazi se veliki Cervantes, sve s Don Quijoteom i jaranom mu Sanchom Panzom, a u Firenci stoji Michelangelov David, spomenik, bezvremenski kip, valjda najljepši koji su čovjekove ruke ikad napravile. Tako smo počeli razgovor s Predragom Mijatovićem, koji je u svakom od ovih gradova jedna vrsta legende, fudbalskog spomenika.
Poput Luka Skywalkera Peđa Mijatović vratio se na planet gdje treba voditi borbu protiv Imperije, klonova i nasljeđa u kojem je klub iz Humske oglođan skoro do koske. Ali odmah na prvu vidi se Mijatovićeva energija, stav, rječitost i spremnost da se bude Džedaj, jer samo takvi mogu valjda biti i sportski direktori kluba za koji i oni što ga ne vole moraju priznati da je najveći u fudbalskoj galaksiji: Real Madrida. Razgovaramo o tome je li propala ideja Superlige te kako gleda na novi format Lige prvaka i zašto je važno da fudbal bude igra dostupna svima, naročito onima koji u njoj vide ispunjenje snova, a ne samo profit. Mijatović priča o razlici kako je biti u jednoj i u drugoj poziciji te odgovara na pitanje je li moguće da se na ovom prostoru, koji je realno evropska klupska periferija, organizuje regionalna liga i zašto je važno da ta ideja ostane živa.
A za Mijatovića je sve počelo u tadašnjem Titogradu, na ulici, gdje su stative bile dva kamena. Tu se brusio talenat. Tu se učio vic i cijenio potez, ali se i čeličilo za svaku vrstu provokacije i na udaranje po cjevanicama. Tu je naučio i gard i stav da u sportu nije važno samo učestvovati. Taj fudbal s dušom utisnut je u Mijatovićeva razmišljanja, a činjenica da je na potpis prvog profesionalnog ugovora za Budućnost došao biciklom govori o njegovom odrastanju u podgoričkom Amarcordu, mjestu gdje se spaja topli Mediteran sa surovom unutrašnjošću i gdje žive likovi koje je najbolje dočarao crnogorski Fellini, čuveni Živko Nikolić. A samo u tom svijetu može se zamisliti kako čuveni Stanko Špaco Poklepović trenira Deju Savićevića, polubožanstvo koje je u Budućnosti zamijenio upravo Mijatović, te se prisjeća tih vremena. Kao i protivnika u bivšoj jugoslovenskoj ligi, pa objašnjava uz teatralno vrćenje nogom, u čemu sam mu se i lično pridružio, kakav je majstor bio Semir Tuce i ono čuveno valjanje lopte preko noge, što je poslije njega radio Ronaldinho.
Spomenuvši Džedaje iz Lukasove sage o “Ratovima zvijezda” u priči smo došli i do čuvenih Čileanaca, koji su stekli status mitskih bića jer su bivšoj Jugoslaviji donijeli svjetsku titulu 1987. godine, a Peđa se prisjeća tih utakmica i gola protiv Brazila u četvrtfinalu. Titula u Čileu otvorila mu je vrata i u velikoj četvorci, a Mijatović odlazi u Partizan kao dotada najveći transfer u istoriji YU fudbala. Govori o Ivici Osimu, koji ga nije pozvao u Italiju, ali Švabu cijeni kao čovjeka koji ima kultni status ne samo u Sarajevu nego i u Partizanu i dobrom dijelu Beograda. Put ga je tokom ratnih godina odveo u Valenciju, gdje su ga trenirali Guss Hiddink, pa Carlos Alberto Parreira, koji je s Brazilom 1994. osvojio Mundijal i španski spomenik, Luis Aragonés, koji je s Furijom osvojio Evropsko prvenstvo 2008. godine.
Bio je najbolji golgeter španske lige, harao je. Za navijače Valencije njegov prelazak u Madrid bila je trauma, nešto što je Barca kasnije iskusila kada Luis Figo prešao u Real. Hiljade ljudi izlazilo je na ulice Valencije da zaustavi njegov transfer u kraljevski klub, ali sudbina je htjela da upravo on golom u Amsterdamu protiv Juventusa skine kletvu i Realu donese evropsku titulu nakon 32 godine. Taj je gol proglašen najvećim golom u historiji kluba. Golemo. Mijatović govori o tome kako je bio drugi u izboru za Zlatnu loptu, iza Ronalda (onog pravog), ali ispred Zinedinea Zidanea, Dennisa Bergkampa, Roberta Carlosa itd., te da je dobro biti i komad slanine ili parče sira u sendviču između Zube i Zizua. Nismo preskočili ni čuvenu Mijatovu prečku niti priču o Batistuti i Trapattoniju i onoj čuvenoj utakmici protiv Slovenije na EP-u 2000, koja je završila 3:3.
Nakon igračke karijere tri godine bio je sportski direktor Reala, zaslužan za to što su u kraljevskom dresu igrale legende poput Van Nistelrooya, Higuaina, Pepea, Marcela i dr., ali je on bio taj frajer koji je otjerao Beckhama i Galacticose! Mijatović dok strastveno odgovara na pitanja, stalno se vraća na Partizan, na tu njegovu misiju i razloge te zašto vjeruje da će s ljudima poput Rasima Ljajića, koji je odigrao važnu ulogu u njegovom angažmanu, okrenuti jedan novi list u klubu koji mu toliko znači.
Govori i o budućnosti naše regije, kako pomiriti identitete i različitosti, a za kraj smo ostavili priču o najvećem, Diegu Maradoni, i Victoru Ugi Moralesu, komentatoru. Mijatović je poznavao obojicu te se prisjetio tih razgovora. I ništa, ali ništa ne govori o moći fudbala kao ona dva gola Diega Maradone u Meksiku ‘86 protiv Engleske. Ugo Morales, koji je bio komentator i u ushićenju pratio cijelu akciju kada je Maradona povaljao pola engleskog tima uključujući i golmana Shiltona, uplakan je izgovorio riječi koje opisuju ono zbog čega i Predrag Mijatović voli fudbal: “Hvala ti, Bože, za fudbal, za Maradonu, za ove suze…”
