Antifašizam i zagovornici te planetarne ideje postaju meta za odstrel kabadahijama koji su odavno otvorili ljušturu zla i podjela i sve više dobijaju prostor za svoje retrogradne ideje, a vlast ćuti ili daje, već tri decenije, saopštenja kako je istraga u toku i počinioci nepoznati.
Premijer Plenković natjecao se s Andrejem Plenkovićem, pa kao jedini kandidat pobijedio samoga sebe i postao opet šef HDZ-a. To je demokratska procedura, kazao je, nipošto ne totalitarna farsa, kako bi zlobnici htjeli, iako su čak i u Savezu komunista glumili demokraciju, pa na partijske izbore stavljali barem dva kandidata, drugoga onako za fintu.
„Srpski svet“ je „original falsifikata“ „Ruskog sveta“, copy-paste iz alhemičarske radionice premudrog Aleksandra Dugina, koji već uživa u krvi i čarima Trećeg svetskog rata i „eksperata“ iz FSB-a, tajne ruske službe. Ne, „Srpski svet“ nije alternativa za „Veliku Srbiju“, ma šta bulaznili njegovi balkanski propagatori – Vulin, Šešelj, Dodik, srpski nacoši u Crnoj Gori i pravoslavni klero-nacionalisti od patrijarha Porfirija pa naniže. Skromni kakvi jesu, i kako im “veliki brat” iz Kremlja zapoveda, oni se zadovoljavaju da nakon njegove osvete nad NATO-om u Ukrajini i pobede protiv „kolektivnog zapada“ – budu ponosni graničari i branioci „Ruskog sveta“, pod korisničkim imenom „Srpski svet“, a unutar svekolikog novog, pravoslavnog Evro-azijskog carstva ostvarenog po uputama Putinovog gurua Dugina.
Dobar dio srpskog društva uopće želi Europu i europske vrijednosti. Često mi se čini da je tom dijelu srpskog društva bliži način funkcioniranja države poput Rusije: s jakim vođom, bez ikakve opozicije, sa stalnim teorijama zavjera, svjetskim urotama i slično. Mislim da to nije dobro, a Srbija nikako da izađe iz te spirale koja je ne gura naprijed, nego stalno vuče unazad.
Ne vidi Srbija ni 57 masovnih grobnica koliko je iskopano samo u opštini Prijedor, niti se pita kako su u njima završila tela pogubljenih nesrba. Slepa je srpska javnost za logore u okolini Prijedora, za Omarsku, Keraterm i Trnopolje u kojima su ubijani ljudi samo zato što nisu Srbi, u organizaciji velikih srpskih heroja Ratka Mladića i Radovana Karadžića, pod budnim okom tadašnjeg zvaničnog Beograda. A kad vidi nekog izgladnelog, izmučenog logoraša poput Fikreta Alića koji je, na sreću, logor preživeo, onda se uvek nađe neki patriota kao što je reditelj Predrag Gaga Antonijević koji će cinično da ustvrdi kako je ovaj bolovao od tuberkuloze, a nije trpeo nikakva zlostavljanja.
Hrvatsko je zdravstvo dnevno u sukobu s redovitim isplatama plaća medicinskom osoblju i svako malo nestašicom lijekova, a većina mladih u tim zanimanjima već završnih godina školovanja razmišlja o iseljavanju u inozemstvo. Nešto je truhlo u državi Hrvatskoj. Itekako truhlo. Nažalost, ne samo u zdravstvu, gdje je lutrijska premija – ne razboljeti se.
Simbol grada Mostara – Stari most – među Mostarcima poznat samo kao “Stari”, 9. novembra 1993. godine tokom rata srušen je od HVO-a (Hrvatskog vijeća odbrane) granatama koje su dolazile s brda “Hum”. Među Mostarcima koji su bili svjedoci tog čina zavladali su muk i nevjerica. Stari most, u tom trenutku star 427 godina, Mostarcima je bio, kako i sami vole da kažu, više od mosta. Obnovljen je 2004. godine.
Emir Balić, legendarni skakač sa Starog mosta.Mostarska lasta koja je već 60 godina drugo ime za hrabrost mostarskih momaka koji poput lasta skaču sa čudesne ćuprije nad Neretvom.
Objavljujemo jednu od naljepših priča o Starom mostu u Mostaru koju je napisao mostarski pisac Edin Husković.
Srpska država je zapuštena radikalska krčma u kojoj još jedino funkcioniše strah od vraćanja viznog režima, sankcija EU i blizine NATO, i to je jedini razlog što još donekle živimo normalno i što nas ne trpaju u logore.
O pojmovnoj arhitekturi mržnje.
Smisao teksta na portalu "Privrednika" nije u tome da podsjeti na tragičnu ratnu sudbinu banjalučke novorođenčadi, nego da, podsjećajući na tragičnu sudbinu novorođenčadi, veliča vojsku Republike Srpske i oda počast njenom komandiru, optuženom za ratne zločine
