Foto: Pacific Press/Sipa USA
Kritika cionizma nije antisemitizam!
Cionizam je zlo čija je ideologija spojiva s aparthejdom zbog čega joj se treba suditi. Kritičari cionizma nisu antisemiti već, zapravo, branioci demokratije i ljudskih prava. Izraleski predsjednik vlade, Netanayahu, tvrdi da on i Izrael predstavljaju sve Jevreje u svijetu te kako je „kritika protiv Izraela“ antisemitizam, što je nonsens. Mnoge jevrejske grupe u USA, Švedskoj, Engleskoj su sve glasnije u svom javnom protestu protiv izraelskog rata u Gazi. Ako bi kritika današnje politike Izraela i cionizma bila u istoj ravni s antisemitizmom, onda bi i jedan dio tih istih kritičara – „svijetskih“ Jevreja bili antisemiti (među kojim su mnogi oni koji su preživjeli holokaust kao i njihovi potomaci). Zbog toga u uvodu ovog teksta želim da budem jasan. Antisemitizam je forma rasizma i treba je osuditi bez obzira u kojem se obliku pojavljuje. Takva forma antisemtizma jeste i pripisivanje kolektivne krivice svim Jevrejima zbog izraelske genocidne politike u Gazi, zbog čega moramo biti oprezni i jasni kada biramo riječi.
Država je Izrael izgrađena na teroru
Masakar civila i etničko čišćenje, najkraće rečeno, odslikavaju cijelu historiju izraelske kolonijalne politike. Pod zaštitom britanskih bajoneta cionistički kolonizatori Evrope gradili su „država u državi“ u periodu između dva svjetska rata. Cilj je bio stvaranje jedne jevrejske države s jasnom porukom: jevrejska zemlja, jevrejski biznis i jevrejski proizvod. Palestinski seljaci protjerivani su sa svoje zemlje, njihovi maslinjaci spaljivani, cionističke „sindikalne organizacije“ prisiljavle su domaće kompanije da otpuštaju palestinske radnike, na pijacama su napadane Palestinke čija je roba bestijalno uništavana. Kada su godine 1947. SAD uspjele da „ubijede“ Ujedinjene nacije da podijele Palestinu, cionisti nisu bili zadovoljni s više od pola Palestine u svom vlasništvu. U to su vrijeme Jevreji sačinjavali jednu trećinu stanovništva i posjedovali su šest procenata zemlje. Prije same podjele Palestine počelo se s vojnim ofanzivama kako bi se ispraznila palestinska sela, protjeralo što više stanovništva i spriječio njihov povratak na ognjišta.
April 9. 1948. godine jeste datum prve poznate od svih narednih cionističkih masakara nad Palestincima. U selu Deir Yassin ubijeno je 254 ljudi, bunari su bili pretrpani leševima ljudi, a preživjeli su napakovani kao stoka na karoserije kamiona i rastureni na razne strane svijeta, između ostalog i Jerusalim. Na razglasu je odjekivalo upozorenje za sve Palestince što čeka one koji nisu želji napustiti svoja ognjišta. Zločinci su bili članovi terorističke organizacije „Irgun“ , na čijem se čelu nalazio Menachem Begin, 70-ih i 80-ih godina izraelski predsjednik vlade koji je 1978. godine zajedno s Egipatskim predsjednikom Anwar Sadatom dobio Nobelovu nagradu za mir. Ovaj je zločin opisan i u djelu „Etničko čišćenje Palestine“ izraelskog istoričara Ilan Pappesa.
Da li je to bila pouka čovječanstva izvučena iz Auschwitza? U našem dijelu svijeta nikad se nije govorilo o najbrutalnijim masakrima u Deir Yasin, Qibza, Kakliliya…. Niko nikad nije odgovarao za ove počinjene zločine. Godine 1967. Izrael je zauzeo Zapadnu obalu i Gazu tako da se kolonizacija mogla nesmetano nastaviti. Iza takve politike Izraela stajale su SAD i stare evropske kolonijalne sile.
Grad Sderot pokraj Gaze, koji je napadnut od Hamasa 7. oktobra, izgrađen je na zemlji palestinskog sela Najds nakon etničkog čišćenja 1948. godine. Masakr je nad civilima od Hamasa, naravno, ratni zločin koji šteti opravdanoj borbi protiv kolonizacije i aparthejda, ali ne miješajmo jabuke s kruškama! Masakri nad palestinskim civilima i mnogobrojni ratni zločini u posljednjih 75 godina slika su i prilika izraelske kolonijalističke politike. Iz današnje izraelske države protjerano je dvije trećine palestinskog življa te uništeno oko pet stotina naselja. Rezolucije UN-a o povratku protjeranih prazna su slova na papiru. Gotovo polovina palestinskog stanovništva živi danas u izbjeglištvu, dok Jevreji iz cijelog svijeta imaju pravo da budu građani Izraela.
Sličnosti između aparthejda u Južnoj Afici i Palestini
Za vrijeme aparthejda vladajući je režim Izraelu slao oružje, ratni materijal i „dobrovoljce“. Zauzvrat Izrael im je slao svoje vojne savjetnike, avanciranu tehniku u borbi protiv južnoafričkog oslobodilačkog pokreta ANC.
Sličnosti između aparhejda Južne Afrike i Palestine bili su očiti i prepoznati od Palestinaca i jevrejskih kritičara cionizma, kao i međunarodne organizacije za odbranu ljudskih prava, Amnesty International. Zato nikog i ne treba čuditi zbog čega je upravo Južna Afrika podnijela tužbu protiv Izraela pred Međunarodnim sudom za ljudska prava i pobrala simpatije poštovalaca ljudskih prava i sloboda.
Sličnosti između genocida i etničkog čišćenja Bosni i Hercegovini i Palestini
Danas, gotovo 30 godina nakon rata u BiH, gotovo 60% njenog predratnog stanovništva živi raseljeno van svojih predratnih mjesta prebivališta. Predratna imena gradova i naselja s pridjevom „bosanski“ u nazivu odavno su izbrisana s mape. Malobrojnim se povratnicima i njihovim porodicama uskraćuju osnovna ljudska prava na rad, jezik i obrazovanje. Bivšim logorašima koji su preživjeli koncentracione logore smrti, poput onih u Batkovićima, Kotor Varoši, Manjači, Omarskoj i dr., u bh. entitetu RS odbijene su tužbe za mučenja i ponižavanje te im se izriču presude o naknadi sudskih troškova od 3 520 KM.
Napunjene karoserije kamiona protjeranih iz Srebrenice i Deir Yassin, upotreba razglasa i pozivanje stanovništva da napusti svoja ognjišta te masakri nad nedužnim, dokaz su da aparthejd ništa nije promijenio u svom metodu provođenja sile. Politika mobilizacije i homogenizacije srpskog naroda dobro prepoznata na prostoru Balkana napisana perom oca nacije Dobrice Ćosića ni po čemu se ne razlikuje od Netanayahuove politike cionizma, u kojoj je on i Izrael predstavnik svih Jevreja u svijetu.
Da je Bosna i Hercegovina jedna normalna građanska država u čijoj vlasti ne učestvuju protagonisti ratnih zločina iz devedesetih, vjerujem da bi i ona kao i Južna Afrika podnijela tužbu protiv Izraela – jer je breme aparthejda osjetila na svojoj koži!
Svijet se polako ali sigurno budi! Ukupno je 1 300 finskih umjetnika i muzičara u januaru poslalo zahtjev da se bojkotuje nastup Izraela na Eurosongu. Zatim, 1505 švedskih umjetnika učinilo je nešto slično samo nekoliko nedjelja posle, dok Island ozbiljno razmišlja o povlačenju ukoliko Izrael bude učestvovao. U mnogim državama rastu bojkot kampanje protiv koncerna poput McDonaldsa, Coca-Cole i Starbucksa koji podržavaju Izrael. Puma više ne sponzorira izraelsku fudbalsku reprezentaciju. Ne zaboravimo da su kampanje izolocaije i bojkota aparthejdrežima u Južnoj Africi doprinijele njegovom padu 1994. godine.
Na kraju da zaključim: ćutnja jeste solidarisanje – ali s protogonistima aparthejda!
